Historia butów na obcasach

Piękne nogi zaczynają się… u podstaw. W tym przypadku od butów, zwłaszcza tych na wysokim obcasie, które powodują, że łydka wygląda na dłuższą i szczuplejszą, przez co na znacznie bardziej atrakcyjną. Takie buty jednak nie zawsze były atrybutem kobiet – ponieważ stworzono je z myślą … o mężczyznach.

Historia butów sięga starożytności, kiedy zaczęto je nosić dla ochrony stóp. Kilkaset lat później, w 1500 roku, dorobiono do nich obcasy. W wiekach średnich nikomu nie przyszłoby do głowy tworzenie takiego obuwia tylko dla ozdoby – ich pojawienie się miało aspekt tylko i wyłącznie praktyczny. Były zarezerwowane dla mężczyzn i w czasie jazdy konnej miały dobrze trzymać nogę w strzemionach. Jako nowość stały się dobrem luksusowym, a pokazywanie się w butach z obcasami było równoznaczne z eksponowaniem swojego statusu majątkowego i wysokiego standardu życia. I tak zagościły w kanonie mody męskiej.

Pierwszą przedstawicielką płci pięknej, która założyła buty na obcasie, była Katarzyna Medycejska. Brała ślub z księciem Orleanu, mając zaledwie 15 lat. Obuwie na jej zamówienie sprowadzono aż z Wenecji. Plotka głosi, że formę obcasów taką, jaką znamy dzisiaj, zaprojektował Leonardo da Vinci. Jednak z pewnością nie był twórcą butów na ślub monarchini w 1533 roku. Zmarł 14 lat wcześniej.

Wkrótce obcasy stały się dostępne dla kobiet, lecz w połowie XVI w. projektanci zaproponowali koturny. W niczym nie przypominały dzisiejszych, ponieważ umieszczono je pośrodku podeszwy i były o wiele mniejsze niż długość i szerokość stopy. Chodzenie w nich sprawiało wiele trudności i było bardzo niewygodne. Mały punkt podparcia, nie dawał stabilności. Kobiety z wysokich sfer bardzo męczyły się chodząc, ponieważ wysokość koturny była zależna od statusu społecznego. Koturny mierzyły czasem ponad pół metra. Damy wspierały się specjalną służbą, której zadaniem była pomoc w chodzeniu.

Około dwustu lat później, gdy obcasy kojarzono z burżuazją, w czasie Rewolucji Francuskiej, „ścięto” je i zapanowała moda na płaskie buty. Tak było przez niemal 100 kolejnych lat. Mężczyźni zaprzestali nosić obcasy w ogóle. Pod koniec XIX wieku w Stanach Zjednoczonych została otwarta fabryka obcasów, a w Europie fizyk Olbrecht Kliczka wymyślił szpilki. Ich rozkwit przypada na XX wiek. W latach 20 włoscy szewcy bardzo zwęzili obcas. Produkcję obuwia w takiej formie kontynuował Roger Vivier - projektant butów rozpoczynający karierę jeszcze przed II wojna światową.

Dopiero w latach 50 XX w. udało się zaprojektować taką szpilkę, która nie uginałaby się pod ciężarem ciała. Niestety pierwsze lata ich produkcji były okresem niesławy dla tych butów - stały się symbolem złego gustu i z uwagi na skojarzenia ze sferą erotyki, uważane za część garderoby kobiet lekkich obyczajów. Z czasem jednak przeszły do garderób gwiazd srebrnego ekranu. Charakterystyczne kołysanie biodrami, które w tamtym czasie stało się znakiem rozpoznawalnym Marilyn Monroe, zawdzięczała pewnemu trikowi: w jej butach jedna szpilka była odrobinę niższa!

Dziś już noszenie butów na obcasach każdej wysokości nie wzbudza kontrowersji. Jednak poza niewątpliwymi zaletami związanymi z wyglądem, zbyt częste noszenie szpilek powoduje zniekształcenia stóp, osłabienie mięśni łydek oraz ścięgna Achillesa. Oprócz bólu stóp z czasem mogą się pojawić halluksy. Mimo to szpilki obecne są w modzie już na stałe i aż 42% dorosłych kobiet deklaruje, że chce je nosić na co dzień. A jaki obcas Wy lubicie najbardziej?